Σκέψεις με αφορμή τις κινητοποιήσεις στην Ιταλία - Άρθρο στον Ριζοσπάστη
Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων βδομάδων στα πανεπιστήμια - κι όχι μόνο - της Ιταλίας παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον όχι μόνο για τον όγκο τους, αλλά και για την απήχηση που έχουν στην ιταλική κοινωνία. Εχει αξία, όμως, να μελετήσουμε με μια πιο κοντινή ματιά τον προσανατολισμό τους.
Οι αναδιαρθρώσεις σε πλήρη εξέλιξη
Ο νέος νόμος που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι από τον Αύγουστο κιόλας, κόβει από τον κρατικό προϋπολογισμό 1,5 δισ. που προορίζονταν κάθε χρόνο για τα πανεπιστήμια. Στην ουσία, προωθούνται δραστικές περικοπές του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού στις σχολές (για κάθε 5 συνταξιοδοτούμενους προσλαμβάνεται ένας). Επίσης, με το λεγόμενο νόμο Τζελμίνι (ν.133) που ψηφίστηκε τελικά πριν μια βδομάδα, προωθείται η περικοπή 7,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τον προϋπολογισμό για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, κατά την επόμενη τετραετία, με μείωση των ωρών διδασκαλίας στα σχολεία από 20 έως 31, σε 24 ώρες εβδομαδιαίως, προκαλώντας αντιδράσεις για την περαιτέρω υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Η δε δυσαρέσκεια όλων των γονέων φουντώνει μιας και οι ίδιοι, ενόσω δουλεύουν, θα είναι υποχρεωμένοι να βρουν λύσεις, για να απασχολήσουν τα παιδιά τους.
Οι ταξικοί φραγμοί οξύνονται ακόμα περισσότερο, βαθαίνοντας την κατηγοριοποίηση των σχολών σε α΄ και β΄ κατηγορίας. Ηδη συζητείται το κλείσιμο σχολών, σχολείων, η υπολειτουργία άλλων. Η παρέμβαση των επιχειρήσεων προβάλλεται ως λύση διά πάσαν νόσον σε σχολεία και σχολές. Ενώ η γενική ανασφάλεια και ο φόβος της ανεργίας αποτελούν «ένα το κρατούμενο».
Απαντώντας με πολυμορφία και συντονισμό
Μαζικές γενικές συνελεύσεις με καθολική συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών πραγματοποιούνται τις τελευταίες βδομάδες στις σχολές. Οι αποχές μαθητών και το κλείσιμο σχολείων απλώνονται σε όλη τη χώρα. Φοιτητικές κινητοποιήσεις, κλεισίματα δρόμων, καταλήψεις πραγματοποιούνται σε κάθε πόλη.
Πολλά μαθήματα γίνονται σε πλατείες από τους ίδιους τους καθηγητές, παίρνοντας έναν αγωνιστικό και μαχητικό χαρακτήρα, κρατώντας και συσπειρώνοντας τον κύριο όγκο των φοιτητών. Τέτοιες μορφές δίνουν το μήνυμα σε όλη την πόλη, στην εργατική τάξη ότι οι φοιτητές, τα πανεπιστήμια βγήκαν στην κυριολεξία στο δρόμο.
Φτάνοντας στους κατεξοχήν ενδιαφερόμενους
Μια από τις πιο αποτελεσματικές μορφές προπαγάνδας των αιτημάτων του αγώνα γίνονται με εξορμήσεις σε εργοστάσια. Τέτοιες ενημερώσεις - εξορμήσεις έγιναν σε πολλούς χώρους δουλειάς όπως π.χ. στο εργοστάσιο της Fiat στο Τορίνο, στην Piaggio και αλλού σε λαϊκές αγορές κλπ.
Ιδιαίτερη απήχηση έχουν οι ενημερώσεις στις εταιρείες τηλεφωνικών ειδοποιήσεων που ως επί το πλείστον σε αυτές δουλεύουν φοιτητές. Σε αυτές τις εξορμήσεις δίνεται η ευκαιρία να ενημερωθεί και να μαχητικοποιηθεί ένα κρίσιμο κομμάτι εργαζόμενων φοιτητών, που συχνά λόγω δουλειάς, παρακολουθεί με δυσκολία κι από σχετική απόσταση τις όποιες κινητοποιήσεις, οι οποίες όμως πρώτα από όλα αυτό το τμήμα των φοιτητών αφορούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτοί οι εργαζόμενοι φοιτητές, προκειμένου να σπουδάσουν, δουλεύουν σε αυτές τις υπηρεσίες τηλεειδοποίησης προς 0,23 λεπτά το τηλεφώνημα...
Παράλληλα, έγινε προσπάθεια να απευθυνθούν οι φοιτητές και σε μετανάστες, με ανακοινώσεις μεταφρασμένες στη γλώσσα τους.
Αντικειμενικά, ο αγώνας αυτός έχει συνδεθεί με την οικονομική κρίση. Το κύριο σύνθημα που ακούγεται όλο και πιο πολύ είναι «εμείς την κρίση σας δεν την πληρώνουμε». Είναι ενδεικτικό ότι εδώ στην Ιταλία, οι εταιρείες είναι ήδη μέσα στα σχολές «με τα μπούνια» και μπήκαν όχι από το «παράθυρο», αλλά «με κόκκινο χάλι από την πόρτα». Για παράδειγμα, εντός του πανεπιστημίου του Τορίνο έχει ανοίξει γραφεία η «General Motors». Στο Πολυτεχνείο του Τορίνο η εταιρεία «Motorola» είχε προσλάβει 350 ερευνητές με απευθείας ανάθεση έργου, που τους απέλυσε πριν δύο βδομάδες με την αιτιολογία της κρίσης.
Την Παρασκευή, 14 Νοέμβρη, έγινε μεγάλο πανιταλικό συλλαλητήριο στη Ρώμη και το Σάββατο 15 Νοέμβρη πανιταλικός συντονισμός που έδωσε τον τόνο για τη συνέχεια. Αξιοσημείωτο είναι ότι τη μαζική κάθοδο στην πρωτεύουσα από κάθε πόλη της Ιταλίας επιδότησαν και διευκόλυναν τα συνδικάτα τρένων και λεωφορείων της χώρας.
Ζητούμενο ο προσανατολισμός
Οι διαστάσεις αυτού του αγώνα, η μαχητικότητά του, η κοινή του δράση με το εργατικό κίνημα, προσκρούει σοβαρά στον προσανατολισμό του.
Είναι ενδεικτικό ότι με συστηματική προσπάθεια της σοσιαλδημοκρατίας, του λεγόμενου δημοκρατικού κόμματος, επιχειρείται να καλλιεργηθεί η λογική ότι οι νόμοι που προωθούνται είναι τέτοιοι, γιατί είναι πρωθυπουργός ο Μπερλουσκόνι και «επειδή κυβερνά η δεξιά». Αλλωστε, πριν δυο βδομάδες διοργανώθηκε συλλαλητήριο - παρέμβαση του ίδιου του Δημοκρατικού Κόμματος, με προσπάθεια να προσωποποιηθεί η συζήτηση, στον κακό πρωθυπουργό και στα ποσοστά δημοτικότητάς του στις δημοσκοπήσεις, ώστε να καρπωθούν πολιτικά οι σοσιαλδημοκράτες τις κινητοποιήσεις. Ενδεικτικό, επίσης, είναι ότι το δημοψήφισμα που πρότεινε το Δημοκρατικό Κόμμα για το νόμο 133 δεν αφορά το σύνολο του νόμου και την απόσυρσή του, αλλά κυρίως, τα μέρη που αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολύ αχνή και αδύναμη συζήτηση γίνεται μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις για την ΕΕ, τις κατευθύνσεις της, ότι δηλαδή αυτή η προωθούμενη πολιτική δεν είναι ιταλική πρωτοτυπία ή καπρίτσιο του Μπερλουσκόνι, αλλά κεντρική κατεύθυνση των μονοπωλίων υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ, εφαρμογή της λεγόμενης διαδικασίας της Μπολόνια.
Η παρουσία των Ελλήνων φοιτητών και ο ρόλος της ΚΝΕ
Η παρέμβαση της ΚΝΕ στοχεύει στην κινητοποίηση και συσπείρωση των Ελλήνων φοιτητών. Μάλιστα, με μπλοκ Ελλήνων φοιτητών στην πανιταλική κινητοποίηση της Ρώμης σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, η ΚΝΕ φρόντισε να αναδείξει ότι και οι αγώνες που είχαμε στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες έχουν κοινή ρίζα και πηγή που τους προκάλεσε, την ΕΕ και την πολιτική της, που υλοποιούν, συμφωνούν και προωθούν με κάθε κόστος και οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες.
Γίνεται προσπάθεια από τις δυνάμεις μας να ανοιχτεί πιο διακριτά μια συζήτηση για το τι πανεπιστήμιο θέλουμε και σε ποια κοινωνία.
Ενδεικτικό είναι ότι η ιταλική κυβέρνηση, όπως έκανε και η αντίστοιχη ελληνική, κατηγορεί τις κινητοποιήσεις σαν συντηρητικές, που δε θέλουν τίποτα να αλλάξει μπροστά στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων.
Η άσχημη κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος, η επίδραση του οπορτουνισμού, το γεγονός ότι τα ΚΚ εδώ συνέπραξαν μέχρι πριν λίγους μήνες με τη σοσιαλδημοκρατία στην προώθηση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, είναι στοιχεία που έχουν επιδράσει ιδιαίτερα αρνητικά στο κίνημα. Εκφράζεται αδυναμία, δηλαδή, να αποκτηθεί ένας προσανατολισμός που να ακουμπά την καρδιά της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, που να αποκαλύπτει και να ξεφτίζει στα μάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας τη δικομματική εναλλαγή, που να ριζοσπαστικοποιεί την πάλη στη βάση των σύγχρονων αναγκών για δουλειά, σπουδές και ζωή.
Προσφέρεται η εμπειρία των κινητοποιήσεων που ζούμε εδώ στην Ιταλία αυτές τις μέρες για να βγουν συμπεράσματα: Αγώνες λοιπόν μαζικοί, μαχητικοί και συντονισμένοι. Με προσανατολισμό τέτοιο που το κίνημα «να μη σπάει τα πόδια του», που να «μην μπαίνει στην τσέπη» της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Κίνημα όχι μπαλάκι της δικομματικής εναλλαγής και των πρόθυμων συνοδοιπόρων της. Κίνημα που θα δείχνει με τεντωμένο το δάκτυλο τον αντίπαλο, την ΕΕ, την πλουτοκρατία και τα στηρίγματά της. Που θα δηλώνει με τη μεγαλύτερη σαφήνεια τις σύγχρονες ανάγκες του. Για να 'χουν τα βόλια του πραγματικά πυρά.
Οι ταξικοί φραγμοί οξύνονται ακόμα περισσότερο, βαθαίνοντας την κατηγοριοποίηση των σχολών σε α΄ και β΄ κατηγορίας. Ηδη συζητείται το κλείσιμο σχολών, σχολείων, η υπολειτουργία άλλων. Η παρέμβαση των επιχειρήσεων προβάλλεται ως λύση διά πάσαν νόσον σε σχολεία και σχολές. Ενώ η γενική ανασφάλεια και ο φόβος της ανεργίας αποτελούν «ένα το κρατούμενο».
Απαντώντας με πολυμορφία και συντονισμό
Μαζικές γενικές συνελεύσεις με καθολική συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών πραγματοποιούνται τις τελευταίες βδομάδες στις σχολές. Οι αποχές μαθητών και το κλείσιμο σχολείων απλώνονται σε όλη τη χώρα. Φοιτητικές κινητοποιήσεις, κλεισίματα δρόμων, καταλήψεις πραγματοποιούνται σε κάθε πόλη.
Πολλά μαθήματα γίνονται σε πλατείες από τους ίδιους τους καθηγητές, παίρνοντας έναν αγωνιστικό και μαχητικό χαρακτήρα, κρατώντας και συσπειρώνοντας τον κύριο όγκο των φοιτητών. Τέτοιες μορφές δίνουν το μήνυμα σε όλη την πόλη, στην εργατική τάξη ότι οι φοιτητές, τα πανεπιστήμια βγήκαν στην κυριολεξία στο δρόμο.
Φτάνοντας στους κατεξοχήν ενδιαφερόμενους
Μια από τις πιο αποτελεσματικές μορφές προπαγάνδας των αιτημάτων του αγώνα γίνονται με εξορμήσεις σε εργοστάσια. Τέτοιες ενημερώσεις - εξορμήσεις έγιναν σε πολλούς χώρους δουλειάς όπως π.χ. στο εργοστάσιο της Fiat στο Τορίνο, στην Piaggio και αλλού σε λαϊκές αγορές κλπ.
Ιδιαίτερη απήχηση έχουν οι ενημερώσεις στις εταιρείες τηλεφωνικών ειδοποιήσεων που ως επί το πλείστον σε αυτές δουλεύουν φοιτητές. Σε αυτές τις εξορμήσεις δίνεται η ευκαιρία να ενημερωθεί και να μαχητικοποιηθεί ένα κρίσιμο κομμάτι εργαζόμενων φοιτητών, που συχνά λόγω δουλειάς, παρακολουθεί με δυσκολία κι από σχετική απόσταση τις όποιες κινητοποιήσεις, οι οποίες όμως πρώτα από όλα αυτό το τμήμα των φοιτητών αφορούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτοί οι εργαζόμενοι φοιτητές, προκειμένου να σπουδάσουν, δουλεύουν σε αυτές τις υπηρεσίες τηλεειδοποίησης προς 0,23 λεπτά το τηλεφώνημα...
Παράλληλα, έγινε προσπάθεια να απευθυνθούν οι φοιτητές και σε μετανάστες, με ανακοινώσεις μεταφρασμένες στη γλώσσα τους.
Αντικειμενικά, ο αγώνας αυτός έχει συνδεθεί με την οικονομική κρίση. Το κύριο σύνθημα που ακούγεται όλο και πιο πολύ είναι «εμείς την κρίση σας δεν την πληρώνουμε». Είναι ενδεικτικό ότι εδώ στην Ιταλία, οι εταιρείες είναι ήδη μέσα στα σχολές «με τα μπούνια» και μπήκαν όχι από το «παράθυρο», αλλά «με κόκκινο χάλι από την πόρτα». Για παράδειγμα, εντός του πανεπιστημίου του Τορίνο έχει ανοίξει γραφεία η «General Motors». Στο Πολυτεχνείο του Τορίνο η εταιρεία «Motorola» είχε προσλάβει 350 ερευνητές με απευθείας ανάθεση έργου, που τους απέλυσε πριν δύο βδομάδες με την αιτιολογία της κρίσης.
Την Παρασκευή, 14 Νοέμβρη, έγινε μεγάλο πανιταλικό συλλαλητήριο στη Ρώμη και το Σάββατο 15 Νοέμβρη πανιταλικός συντονισμός που έδωσε τον τόνο για τη συνέχεια. Αξιοσημείωτο είναι ότι τη μαζική κάθοδο στην πρωτεύουσα από κάθε πόλη της Ιταλίας επιδότησαν και διευκόλυναν τα συνδικάτα τρένων και λεωφορείων της χώρας.
Ζητούμενο ο προσανατολισμός
Οι διαστάσεις αυτού του αγώνα, η μαχητικότητά του, η κοινή του δράση με το εργατικό κίνημα, προσκρούει σοβαρά στον προσανατολισμό του.
Είναι ενδεικτικό ότι με συστηματική προσπάθεια της σοσιαλδημοκρατίας, του λεγόμενου δημοκρατικού κόμματος, επιχειρείται να καλλιεργηθεί η λογική ότι οι νόμοι που προωθούνται είναι τέτοιοι, γιατί είναι πρωθυπουργός ο Μπερλουσκόνι και «επειδή κυβερνά η δεξιά». Αλλωστε, πριν δυο βδομάδες διοργανώθηκε συλλαλητήριο - παρέμβαση του ίδιου του Δημοκρατικού Κόμματος, με προσπάθεια να προσωποποιηθεί η συζήτηση, στον κακό πρωθυπουργό και στα ποσοστά δημοτικότητάς του στις δημοσκοπήσεις, ώστε να καρπωθούν πολιτικά οι σοσιαλδημοκράτες τις κινητοποιήσεις. Ενδεικτικό, επίσης, είναι ότι το δημοψήφισμα που πρότεινε το Δημοκρατικό Κόμμα για το νόμο 133 δεν αφορά το σύνολο του νόμου και την απόσυρσή του, αλλά κυρίως, τα μέρη που αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πολύ αχνή και αδύναμη συζήτηση γίνεται μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις για την ΕΕ, τις κατευθύνσεις της, ότι δηλαδή αυτή η προωθούμενη πολιτική δεν είναι ιταλική πρωτοτυπία ή καπρίτσιο του Μπερλουσκόνι, αλλά κεντρική κατεύθυνση των μονοπωλίων υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ, εφαρμογή της λεγόμενης διαδικασίας της Μπολόνια.
Η παρουσία των Ελλήνων φοιτητών και ο ρόλος της ΚΝΕ
Η παρέμβαση της ΚΝΕ στοχεύει στην κινητοποίηση και συσπείρωση των Ελλήνων φοιτητών. Μάλιστα, με μπλοκ Ελλήνων φοιτητών στην πανιταλική κινητοποίηση της Ρώμης σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, η ΚΝΕ φρόντισε να αναδείξει ότι και οι αγώνες που είχαμε στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες έχουν κοινή ρίζα και πηγή που τους προκάλεσε, την ΕΕ και την πολιτική της, που υλοποιούν, συμφωνούν και προωθούν με κάθε κόστος και οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες.
Γίνεται προσπάθεια από τις δυνάμεις μας να ανοιχτεί πιο διακριτά μια συζήτηση για το τι πανεπιστήμιο θέλουμε και σε ποια κοινωνία.
Ενδεικτικό είναι ότι η ιταλική κυβέρνηση, όπως έκανε και η αντίστοιχη ελληνική, κατηγορεί τις κινητοποιήσεις σαν συντηρητικές, που δε θέλουν τίποτα να αλλάξει μπροστά στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων.
Η άσχημη κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος, η επίδραση του οπορτουνισμού, το γεγονός ότι τα ΚΚ εδώ συνέπραξαν μέχρι πριν λίγους μήνες με τη σοσιαλδημοκρατία στην προώθηση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, είναι στοιχεία που έχουν επιδράσει ιδιαίτερα αρνητικά στο κίνημα. Εκφράζεται αδυναμία, δηλαδή, να αποκτηθεί ένας προσανατολισμός που να ακουμπά την καρδιά της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, που να αποκαλύπτει και να ξεφτίζει στα μάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας τη δικομματική εναλλαγή, που να ριζοσπαστικοποιεί την πάλη στη βάση των σύγχρονων αναγκών για δουλειά, σπουδές και ζωή.
Προσφέρεται η εμπειρία των κινητοποιήσεων που ζούμε εδώ στην Ιταλία αυτές τις μέρες για να βγουν συμπεράσματα: Αγώνες λοιπόν μαζικοί, μαχητικοί και συντονισμένοι. Με προσανατολισμό τέτοιο που το κίνημα «να μη σπάει τα πόδια του», που να «μην μπαίνει στην τσέπη» της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Κίνημα όχι μπαλάκι της δικομματικής εναλλαγής και των πρόθυμων συνοδοιπόρων της. Κίνημα που θα δείχνει με τεντωμένο το δάκτυλο τον αντίπαλο, την ΕΕ, την πλουτοκρατία και τα στηρίγματά της. Που θα δηλώνει με τη μεγαλύτερη σαφήνεια τις σύγχρονες ανάγκες του. Για να 'χουν τα βόλια του πραγματικά πυρά.
Χ.Ξ.
Μέλος ΠΚΣ
Στέλεχος της ΚΝΕ Ιταλίας
Ριζοσπάστης 20/11/2008
.jpg)
